Խնդիրը եղած ռեսուրսի արդյունավետ կամ անարդյունավետ կիրառելու մեջ չէր։ Բուն խնդիրը հնարավոր բոլոր ռեսուրսներով Գյումրիում քաոս ստեղծելն էր, ինչը և արեցին։ Քաոսը կործանարար զենք է։ Եթե հիշում եք՝ Շուշին հենց քաոսով կարողացան հանձնել, այլ կերպ հնարավոր չէր լինի։

Իսրայելի և Թուրքիայի միջև դիվանագիտական հակամարտությունն էլ ավելի է սրվել՝ Իսրայելի բանակի կողմից Բեյրութին հասցված վերջին հարվածներից հետո։

Ըստ ժանրի կանոնների, ժամը 20-ից հետո կսկսվեն ոստիկանական տեռորիսների հարձակումներն ընտրատեղամասերի վրա, քվեատուփերի գողություններ, էներգամատակարարման խափանումներ, ընդդիմադիրների զանգվածային ձերբակալություններ և քպ-անիկոլական այլ խուլիգանություններ...

ՈՒզում եմ մի քիչ մտորենք արցախահայերի այսօրվա հանրահավաքի ու մանավանդ դրա հարուցած արձագանք-գնահատականների մասին։ Հիշենք հնչած ելույթները, հասկանանք՝ հայրենազրկված արցախցին մինչև որ աստիճանը պիտի նսեմացվի, նսեմացվի հենց հայրենազրկող, հայրենիք վաճառող թափառախմբի կողմից, որ դուրս գա փողոց, իր կորսված օրրանի հարցի հետ մեկտեղ բարձրացնի նաև ամենատարրական իրավունքների ու նույնիսկ․․․ օրվա հացի հարցեր։ Բայց մինչ այդ․․․

Չկա ավելի վատ բան, քան անդամահատված ոգին:

ԵՄ-ը և նրա առանձին երկրները Մեծ Բրիտանիայի հետ միասին զարմացած ու անհանգստացած են ԱՄՆ-ի փոխված վերաբերմունքով դեպի իրենց (հետ է քաշվել հովանավորի ու դաշնակցի իր ավանդական դիրքից Եվրոպայի նկատմամբ)։

Միշտ այն կարծիքին եմ եղել, որը և բարձրաձայնել եմ ամենատարբեր հարթակներում, որ Արցախի (Լեռնային Ղարաբաղ) հիմնահարցը հնարավոր չէ փակել։ Դա այն խնդիրների թվին է պատկանում, որի լուծումը ոչ մի դեպքում չի կարող լինել միակողմանի։

Ասում եմ՝ ժամանակը չի՞, որ Պետական համալսարանում կիրառական զազրախոսության ամբիոն բացեն, մարդիկ սովորեն նորմալ զազրախոսել, թե չէ անգրագետ, անճաշակ, մեկը մյուսին կրկնող․․․ Մարդ Zzվում ա, որ կարդում ա։

Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմում հավերժացած հերոսների շարքին դասվեց նաև 19-ամյա ՎԱHԵ ԵՂԻԿՅԱՆԸ՝ իր կյանքը նվիրելով հայրենիքի պաշտպանությանը և կիսատ թողնելով նպատակներն ու երազանքները։ Հաղթանակի օրն էր ծնվել, հանուն հաղթանակի էլ անմահացավ։

Գաղտնիք չէ, որ հայաստանյան քաղաքական կյանքը շատ վաղուց աղմկոտ ու անորակ կրկես է հիշեցնում։ Որքան ժամանակն առաջ է գնում, որքան բազմապատկվում ու բարդանում են սպառնալիքներն ու անէանում հնարավոր ողջախոհ լուծումները, այդքան ավելի բարձր են աղմկում մեր քաղաքական կրկեսի հին ու նոր դերակատարները։ Այդքան ավելի բարձր հորիզոններ են նվաճում սուտը, կեղծիքն ու էժան մանիպուլյացիաները։